Ulrum inspireert.

‘Ulrum, daar rijd ik nu altijd met plezier naar toe’

Ik weet nog dat ik deze zin eens twitterde, toen ik op weg was naar een bijeenkomst over DörpsZörg.
En zo ervaar ik het nog steeds. Ulrum voelt goed. Stiekem voel ik me er een beetje thuis. In de mensen herken ik mijn eigen dorpsgenoten, de taal is mij vertrouwd. Het landschap is er net zo plat als het uitzicht vanuit mijn eigen keukenraam. De luchten net zo wijds.  Ik begrijp de Ollerommers als ze me vertellen; ik wil niet dromen, maar doen. Het is het Groningse wat ik herken. Iets willen, iets bedenken, iets doen.

Dit dorp heeft geen behoefte aan grafieken, onderzoeken, tabellen of uitgebreide verslagen en rapporten. Het gaat voorbij aan gebaande wegen of projecten en stoort zich vooral niet aan wat een ander vindt of denkt.
Ulrum doet het op haar eigen manier, want, Ulrum doet.

De eenvoud van het willen, bedenken en doen, spreekt tot de verbeelding van velen. Andere dorpen, politieke bestuurders en maatschappelijke organisaties doen, denken of kijken graag mee met dit dorp. Maar waarom wil men eigenlijk zo graag betrokken zijn bij Ulrum? Is het omdat men er zelf ook van kan leren? Wil men verklaren waarom het in Ulrum gaat, zoals het gaat? Zoekt men naar een blauwdruk voor andere dorpen of buurten?
Ik denk dat men vooral deel wil uitmaken van Ulrum omdat het simpelweg goed voelt.
Ulrum inspireert.

Het is het oprechte, de simpelheid, de eerlijkheid. Je wordt er begroet als een oude bekende, al ben je er nog nooit eerder geweest. De Ollerommers zijn open en transparant, ook in hun kwetsbaarheid. Menselijk. Gewoon.
De wereld verandert, ze raast en woedt.
Sterke ankers en zekerheden lijken te verdwijnen uit onze maatschappij, maar, de mensen lijken elkaar én hun omgeving daardoor wél weer in het oog te krijgen.
Het dorp is er niet alleen meer voor haar inwoners, de inwoners willen er ook weer zijn voor hun dorp. Maar dit, weet Ulrum al lang.

Inge Zwerver
Adviseur Groninger Dorpen