Ik heet Peter de Kock en woon in Oosterhout. Vorig jaar werd er naast mijn huis een nieuwe supermarkt gebouwd en tegelijkertijd werd in de omringende straten de riolering vervangen. Dat betekende ongeveer een half jaar dagelijkse last. Last is geen punt, last hebben we op z’n tijd allemaal. Maar deze last werd overlast omdat veel van de last eenvoudig te voorkomen was. Namelijk door met de omwonenden te communiceren. Zowel de gemeente Oosterhout als de betreffende aannemers weigerden hiervoor social media te gebruiken. ‘Zover zijn wij nog niet’ was het argument. Geen probleem, zei ik, ik help jullie er wel mee. Maar het antwoord bleef nee. Ik kon dat niet begrijpen.
Zoals ik het toen begon te zien zijn de aannemers die bij zo’n groot project betrokken zijn, te gast in de woonwijk waar het project zich afspeelt. Dan hoort zo’n aannemer zich ook als een goede gast gedragen. Goede communicatie is daarbij cruciaal. Pas later begreep ik dat wij, als wijk, als omwonenden, goede gastenheren en gastvrouwen hadden kunnen zijn door op de eerste dag van de bouw, alle betrokkenen uit te nodigen voor een goeie bak koffie waarbij we meteen ‘de huisregels van de wijk’ op tafel hadden gelegd. Wij wonen hier, dit is onze wijk. Jullie zijn hier van harte welkom. Om op een fijne manier met elkaar samen te leven gedurende een half jaar, hebben we hier een aantal huisregels. Laten we die samen even doornemen….
Daarvoor heb je dan wel een wijk nodig waar de mensen die er wonen een hoge mate van eigenaarschap uitoefenen over hun eigen wijk. En bij die gedachte begon ongeveer een jaar geleden mijn verhaal: hoe krijg ik dat voor elkaar? Hoe kan ik meer eigenaarschap ervaren en uitoefenen? Hoe kan ik daar andere mensen in meekrijgen?
En zo ben ik nu ongeveer een jaar actief in Oosterheide met activiteiten die niet alleen bijzonder leuk zijn om te doen, maar die eraan bijdragen dat steeds meer mensen een stukje van de wijk in eigendom nemen. En dat werkt. Als je in je wijk een halve dag hebt gewerkt om er bijvoorbeeld een mooi bloemenveldje aan te leggen samen met andere bewoners, dan gaat dat veldje je aan het hart. Dat is leuk, dat geeft energie en dat maakt kwetsbaar. Dat stukje van de wijk wordt van jou en jij wordt een stukje van de wijk. Het verandert alles. Door samen in en aan de wijk te werken, ontstaan allerlei verbindingen tussen mensen waardoor overvloed gaat stromen naar waar die het hardste nodig is. Overvloed en behoefte vinden elkaar omdat de mensen elkaar weer vinden.
Dat klinkt misschien allemaal wat idealistisch en naïef maar volgens mij kom je daar verder mee dan met realisme want dat houd je waar je bent en zoals je bent.
En dat proces, daar blog ik over. En via dat bloggen kom ik weer in contact met een heleboel andere mensen zoals met Edwin Mijnsbergen met wie ik samen een paar dagen in Ulrum neerstrijk.
Wat ik er ga doen weet ik op dit moment niet precies. Sinds een jaar rol ik van de ene verwondering in de andere door nieuwsgierig te zijn en door op z’n tijd te zeggen: dat ga ik doen. Zonder precies te weten waar ik dan aan begin. Ik weet niet waar ik aan begin door naar Ulrum te gaan maar ik ben enorm nieuwsgierig hoe Ulrum van de mensen is die er wonen en werken en hoe zich dat manifesteert. En dan kan het gebeuren dat ik mezelf in Ulrum zomaar enthousiast ergens in stort. Zo gebeurt het eigenlijk al een jaar. Dus waarom niet in Ulrum?
Hartelijke groet,
Peter de Kock
Ha Peter,
Zo dus je zit hier. In Ulrum.
Heb al je artikelen gelezen en ook die van Edwin.
Boeiend en zeker herkenbaar.
Wat is de wereld toch klein.
En wat mensen er doen soms groots.
Veel plezier. Begrijp dat morgen alweer jullie laatste dag is.
Dus tot spoedig. Wie weet in de Markthal…
Groeten van Huub
@Huub: dank je wel! We zijn inmiddels weer terug thuis en zag dat je zelf ook weer op Zichtbare Zaken hebt gepost. Dat doet me goed. Ulrum was veel op allerlei gebied: we hebben er veel gehoord en geleerd over krimp en ook over de aardbevingen in het Noorden. Mensen en hun verhalen, dat is iets dat je overweldigt als je er echt nieuwsgierig naar bent.